Parafia
Polecamy lekturę online broszury "Znaki wiary w parafii Skórzec".
Zapraszamy do obejrzenia online odcinka o kościele w Skórcu w programie TVP3 "Sztuka cenniejsza niż czas". https://warszawa.tvp.pl/52044673/sanktuarium-krzyza-swietego-w-skorcu
Historia
W 1710 r. kanonik kamieniecki ks. Józef Przygodzki postanowił ufundować w Skórcu drewniany kościół pw. Nawrócenia św. Pawła Apostoła wraz z klasztorem pw. św. Jacka, a w nim umieścić zakonników z Zakonu Ojców Marianów Niepokalanego Poczęcia NMP. Na wschodnim Mazowszu życie zakonne nie było w owym czasie rozwinięte. Decyzja fundatora o usadowieniu w tym miejscu marianów, wspólnoty zakonnej wówczas jeszcze w polskim społeczeństwie niezbyt znanej, wynikała w dużej mierze z ich charyzmatu przekazanego przez o. Stanisława Papczyńskiego. On to, zakładając w 1673 r. ten pierwszy rdzennie polski zakon męski, obok szerzenia czci Matki Bożej Niepokalanie Poczętej i modlitwy za zmarłych, nakazał swoim duchowym synom pracę duszpasterską, zwłaszcza wśród osób religijnie zaniedbanych. Marianie nie ograniczyli swojej posługi do sprawowania sakramentów świętych i głoszenia chrześcijańskiego orędzia wśród okolicznej ludności, ale położyli także podwaliny pod miejscową oświatę, organizując przy klasztorze szkołę powszechną. Skórzecki klasztor stał się także ważnym ośrodkiem dla całego zakonu, który rozwijając się z biegiem lat tutaj kształcił młodych adeptów życia zakonnego, a nawet przez pewien czas był siedzibą przełożonego generalnego. Pożyteczna działalność zakonników zahamował tragiczny pożar z 1789 r.
Dzięki zabiegom marianów i finansowemu wsparciu kasztelana Krzysztofa Cieszkowskiego, który przed Cudownym Krzyżem w Skórcu został uzdrowiony z choroby oczu, udało się wybudować nowe murowane obiekty. Budowany na planie krzyża barokowo-klasycystyczny kościół i klasztor z cennymi obrazami autorstwa o. Jana Niezabitowskiego, marianina, są po dziś dzień najważniejszymi zabytkami architektonicznymi w okolicach. Początkowo Skórzec należał do parafii Niwiska, ale już prawdopodobnie w 1797 r. przy kościele marianów utworzono samodzielną parafię. W kilka lat później, bo w 1802 r. konsekrowano wykończoną świątynię. Marianie nie ustawali w swej działalności oświatowej. Przyczynili się także do powstania w Skórcu gminy, a jej pierwszym wójtem został w 1822 r. o. Stanisław Pórzycki, prezydent klasztoru. W trudnym okresie rozbiorów zakonnicy ze Skórca wspierali czynnie uczestników walk, a klasztor zamienili w lazaret dla rannych powstańców. Z pomocą spieszyli także prześladowanym unitom. Za tę patriotyczną działalność kilku z nich zostało zesłanych na Syberię. W wyniku zaś kasaty klasztorów przez cara Aleksandra dokonanej w 1864 r. wszyscy marianie zostali przymuszeni do opuszczenia Skórca i przewiezieni do jedynego ocalałego klasztoru w Mariampolu na Litwie. Majątek został w większości zarekwirowany. Duszpasterstwo w Skórcu przejęli księża diecezjalni. Kapłani diecezjalni, często pracujący w pojedynkę, musieli się borykać z wieloma problemami w tak rozległej parafii. Gdy więc tylko Polska odzyskała niepodległość, a potajemnie odnowieni i zreformowani przez błogosławionego Jerzego Matulewicza marianie mogli ujawnić się jako zakonnicy, bp podlaski Henryk Przeździecki postanowił z powrotem przekazać parafię w Skórcu Zgromadzeniu Księży Marianów. Dniem radosnego powrotu była patronalna uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP - 8 grudnia 1921 r. Marianie utworzyli w Skórcu swój nowicjat zakonny, przez który na przestrzeni lat przewinęły się setki kandydatów do życia zakonnego. Zajęli się także pracą społeczną i charytatywną, a w parafii powstało wiele bractw i wspólnot osób świeckich angażujących się w życie Kościoła lokalnego. Przez pewien czas w okresie międzywojennym istniała tu również szkoła dla chłopców zwana juwenatem. W pracy parafialnej z pomocą księżom marianom przyszły także siostry z bezhabitowego Zgromadzenia Córek Najczystszego Serca Maryi (sercanki), które u początków swego pobytu zajęły się szczególnie edukacją dziewcząt.
Skórzecki kościół w niedługim czasie stał się miejscem kultu Krzyża powszechnie uznawanego za cudowny. Więcej na stronie Sanktuarium Krzyża Świętego.
Historia
W 1710 r. kanonik kamieniecki ks. Józef Przygodzki postanowił ufundować w Skórcu drewniany kościół pw. Nawrócenia św. Pawła Apostoła wraz z klasztorem pw. św. Jacka, a w nim umieścić zakonników z Zakonu Ojców Marianów Niepokalanego Poczęcia NMP. Na wschodnim Mazowszu życie zakonne nie było w owym czasie rozwinięte. Decyzja fundatora o usadowieniu w tym miejscu marianów, wspólnoty zakonnej wówczas jeszcze w polskim społeczeństwie niezbyt znanej, wynikała w dużej mierze z ich charyzmatu przekazanego przez o. Stanisława Papczyńskiego. On to, zakładając w 1673 r. ten pierwszy rdzennie polski zakon męski, obok szerzenia czci Matki Bożej Niepokalanie Poczętej i modlitwy za zmarłych, nakazał swoim duchowym synom pracę duszpasterską, zwłaszcza wśród osób religijnie zaniedbanych. Marianie nie ograniczyli swojej posługi do sprawowania sakramentów świętych i głoszenia chrześcijańskiego orędzia wśród okolicznej ludności, ale położyli także podwaliny pod miejscową oświatę, organizując przy klasztorze szkołę powszechną. Skórzecki klasztor stał się także ważnym ośrodkiem dla całego zakonu, który rozwijając się z biegiem lat tutaj kształcił młodych adeptów życia zakonnego, a nawet przez pewien czas był siedzibą przełożonego generalnego. Pożyteczna działalność zakonników zahamował tragiczny pożar z 1789 r.
Dzięki zabiegom marianów i finansowemu wsparciu kasztelana Krzysztofa Cieszkowskiego, który przed Cudownym Krzyżem w Skórcu został uzdrowiony z choroby oczu, udało się wybudować nowe murowane obiekty. Budowany na planie krzyża barokowo-klasycystyczny kościół i klasztor z cennymi obrazami autorstwa o. Jana Niezabitowskiego, marianina, są po dziś dzień najważniejszymi zabytkami architektonicznymi w okolicach. Początkowo Skórzec należał do parafii Niwiska, ale już prawdopodobnie w 1797 r. przy kościele marianów utworzono samodzielną parafię. W kilka lat później, bo w 1802 r. konsekrowano wykończoną świątynię. Marianie nie ustawali w swej działalności oświatowej. Przyczynili się także do powstania w Skórcu gminy, a jej pierwszym wójtem został w 1822 r. o. Stanisław Pórzycki, prezydent klasztoru. W trudnym okresie rozbiorów zakonnicy ze Skórca wspierali czynnie uczestników walk, a klasztor zamienili w lazaret dla rannych powstańców. Z pomocą spieszyli także prześladowanym unitom. Za tę patriotyczną działalność kilku z nich zostało zesłanych na Syberię. W wyniku zaś kasaty klasztorów przez cara Aleksandra dokonanej w 1864 r. wszyscy marianie zostali przymuszeni do opuszczenia Skórca i przewiezieni do jedynego ocalałego klasztoru w Mariampolu na Litwie. Majątek został w większości zarekwirowany. Duszpasterstwo w Skórcu przejęli księża diecezjalni. Kapłani diecezjalni, często pracujący w pojedynkę, musieli się borykać z wieloma problemami w tak rozległej parafii. Gdy więc tylko Polska odzyskała niepodległość, a potajemnie odnowieni i zreformowani przez błogosławionego Jerzego Matulewicza marianie mogli ujawnić się jako zakonnicy, bp podlaski Henryk Przeździecki postanowił z powrotem przekazać parafię w Skórcu Zgromadzeniu Księży Marianów. Dniem radosnego powrotu była patronalna uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP - 8 grudnia 1921 r. Marianie utworzyli w Skórcu swój nowicjat zakonny, przez który na przestrzeni lat przewinęły się setki kandydatów do życia zakonnego. Zajęli się także pracą społeczną i charytatywną, a w parafii powstało wiele bractw i wspólnot osób świeckich angażujących się w życie Kościoła lokalnego. Przez pewien czas w okresie międzywojennym istniała tu również szkoła dla chłopców zwana juwenatem. W pracy parafialnej z pomocą księżom marianom przyszły także siostry z bezhabitowego Zgromadzenia Córek Najczystszego Serca Maryi (sercanki), które u początków swego pobytu zajęły się szczególnie edukacją dziewcząt.
Skórzecki kościół w niedługim czasie stał się miejscem kultu Krzyża powszechnie uznawanego za cudowny. Więcej na stronie Sanktuarium Krzyża Świętego.