Bractwo Niepokalanej
Bractwo Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny
Opiekun: ks. Piotr Wojtyła.
1. Natura Bractwa Niepokalanej
Bractwo Niepokalanego Poczęcia NMP Zgromadzenia Księży Marianów jest prywatnym zrzeszeniem wiernych, którzy żyjąc w świecie i uczestnicząc w duchowości, apostolacie i misji Zgromadzenia Księży Marianów, w szczególności szerząc kult Niepokalanego Poczęcia NMP i modląc się za zmarłych, dążą do chrześcijańskiej doskonałości na sposób właściwy swemu powołaniu. Członkowie bractwa uczestniczą zarówno w życiu doczesnym, jak i wiecznym, w dobrach duchowych Zgromadzenia.
Członkowie bractwa, przyjąwszy szkaplerz, będą go zawsze i z pobożnością nosić jako widzialny znak czci do Niepokalanego Poczęcia NMP oraz element wyróżniający ich jako osoby szczególnie poświęcone Niepokalanej Dziewicy.
Członkowie bractwa mają codziennie odmówić i ofiarować za zmarłych Koronkę dziesięciu cnót NMP lub Koronkę do Miłosierdzia Bożego oraz modlitwę Salve Regina, a także ofiarować w ich intencji uczynki miłosierdzia, swoje cierpienia i trudy życia, jak również dobrowolne umartwienia i wyrzeczenia.
Członkowie bractwa mają udział we wszystkich dobrach duchowych Zgromadzenia Księży Marianów Niepokalanego Poczęcia NMP:
- korzystają z owoców codziennie odprawianych Mszy św. przez kapłanów Mariańskich oraz Mszy św. w intencji żywych i zmarłych współpracowników Zgromadzenia Księży Marianów;
- mają prawo włączyć swoich bliskich zmarłych do mszy św. odprawianych przez Zgromadzenie przez cały listopad oraz do nieszporów żałobnych śpiewanych w oktawie Dnia Zadusznego;
- korzystają z owoców modlitw odmawianych codziennie przez członków Zgromadzenia;
- korzystają z nadprzyrodzonych owoców płynących z zasług, dobrych uczynków i odpustów zdobywanych przez członków Zgromadzenia.
Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny członkowie bractwa będą przeżywać z głębokimi uczuciami miłości i wdzięczności Bogu i Maryi, odnawiając w tym dniu swoje pobożne zaangażowanie w służbę i wierność Chrystusowi i Kościołowi oraz zawierzając Matczynemu Sercu Niepokalanej Dziewicy całą Rodzinę Mariańską. We wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych polecać będą Bogu, przez swoje modlitwy, ofiary i uzyskane odpusty dusze wiernych zmarłych przebywających w czyśćcu.
Św. ojciec Stanisław od Jezusa Maryi Papczyński, założyciel Zgromadzenia Księży Marianów, uznał szerzenie czci Niepokalanego Poczęcia NMP za jeden z głównych celów swojego zakonu. Ostatni rozdział Reguły dziesięciu cnót ewangelicznych NMP, na podstawie , której zakon Marianów został zatwierdzony przez Stolicę Apostolską w 1699 r. zobowiązywał do noszenia szkaplerz Niepokalanego poczęcia NMP. Szkaplerz ten nosili Marianie pod białym habitem. Zobowiązani na mocy swego powołania do szerzenia czci Niepokalanego Poczęcia Matki Najświętszej, pragnęli również propagować go wśród wiernych.
Ojciec Papczyński uzyskał od papieża Innocentego XI, na mocy breve z dnia 20 marca
1681 r., przywilej zakładania bractw – wspólnot towarzyszących Bractwo Niepokalanego Poczęcia NMP przy kościołach mariańskich. Były to bractwa wspomagające zmarłych cierpiących w czyśćcu, założyciel zakonu Marianów bowiem łączył kult Niepokalanego Poczęcia NMP z niesieniem pomocy zmarłym. Przejęty ideą oddania się w niewolę Maryi, chciał nie tylko sam żyć wolny od zła i grzechu, ale i wspierać w dziele oczyszczenia ze skazy grzechu wszystkich tych, którzy cierpią w czyśćcu.
I tak zgodnie ze swoją ponad trzywiekową tradycją, marianie rozpowszechniają wśród wiernych noszenie wspomnianego szkaplerza jako jedną z form szerzenia czci Niepokalanego Poczęcia NMP i wspierania zmarłych w czyśćcu cierpiących, których Maryja Niepokalana jest szczególną Wspomożycielką.
2. Historia szkaplerza Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny
Niebieski szkaplerz bierze swój początek w Hiszpanii i jest związany z osoba św. Beatrycze de Silva Meneses (1426-1492). W 1484 r. założyła w Toledo Zakon Franciszkanek
od Niepokalanego Poczęcia NMP – koncepcjonistek. Jednym z wymogów reguły tego zakonu było noszenie pod białym habitem szkaplerza Niepokalanego Poczęcia. Z czasem wzrasta wśród wiernych popularność tej formy pobożności maryjnej. Wiek później praktyka noszenia szkaplerza Niepokalanego Poczęcia zaczęła się rozpowszechniać we Włoszech, gdzie czcigodna sługa Boża Urszula Benincasa (1547-1618) założyła w 1583 r. Zgromadzenie Oblatek Niepokalanego Poczęcia NMP.
W Neapolu, w święto Ofiarowania Pańskiego w 1617 r., Urszula po przyjęciu Komunii św. miała widzenie Matki Bożej, odzianej w białą szatę, na którą była narzucona druga szata koloru niebieskiego. Maryja trzymała w swych ramionach Dziecię Jezus. Chrystus objawił jej, że założy ona klasztor, w którym trzydzieści trzy zakonnice będą wiodły życie samotne i odosobnione i będą odziane tak samo jak Najświętsza Maryja Panna, którą w swym widzeniu ujrzała Urszula. Czcigodna Sługa Boża prosiła Jezusa, aby rozciągnął te łaski również na tych, którzy żyjąc w świecie będą mieli szczególne nabożeństwo do tajemnicy Niepokalanego Poczęcia, zachowają czystość zgodnie ze swym stanem i będą nosili mały, niebieski szkaplerz. Jezus wysłuchał jej prośby i na dowód tego pokazał Urszuli w czasie objawienia mnóstwo aniołów, rozdających niebieskie szkaplerze po całej ziemi. Urszula sporządziła szkaplerze podobne do oglądanych w widzeniu i poprosiła o ich pobłogosławienie, po czym rozdzielała je wiernym. Jeszcze za jej życia praktyka noszenia niebieskiego szkaplerza zaczęła się szybko rozszerzać. Po śmierci Urszuli jej duchowe córki uznały propagowanie tego szkaplerza za specjalną misję swojego zgromadzenia.
3. Teologia niebieskiego szkaplerza
Szkaplerz i przypisane mu praktyki to, obok różańca, jedna z najstarszych i najbardziej popularnych form nabożeństwa do Matki Najświętszej; zalicza się go do tzw. Sakramentaliów. Szkaplerz wiąże się bezpośrednio ze współczesną duchowością maryjną, propagowaną przez papieża św. Jana Pawła II, czyli z oddaniem się, zawierzeniem, poświęceniem Matce Bożej. Na ten element wskazał już papież Pius XII w 700 rocznicę powstania szkaplerza.
Szukając biblijnych podstaw teologii niebieskiego szkaplerza można wskazać na teologię szaty, obecną tak w Starym, jak i Nowym Testamencie. Pismo św. naucza, że spotkanie
z Bogiem wymagało włożenia specjalnej szaty. Miała ona być czysta, bez skazy, wyprana (por. Wj 19, 10-14;Kpł 14, 9: Lb 19, 7), święta (por. 1 Krn 16, 29; Ps 96, 6), uroczysta (por. Ezd 3, 10). W Księdze Apokalipsy jest mowa o osobach, „co swoich szat nie splamiły” (por. Ap 3, 4), o odzianych w białe szaty (por. Ap 3, 5; 6, 11; 7, 13.14), w szaty płukane we krwi Baranka (por. Ap 22, 14). Szkaplerz jest nawiązaniem do tej „nowej” szaty. Ci, którzy go noszą wyrażają swe pragnienie świętości, trwania w zjednoczeniu z Bogiem, uczynienia całego swego życia liturgią na cześć Pana.
Szkaplerz ma głębokie znaczenie mistyczne. Jest nawiązaniem do tzw. opiekuńczego płaszcza Madonny, a więc wierzchniej szaty Maryi, którą rozciąga Ona nad ludźmi uciekającymi się do Niej w potrzebie. Mówi już o tym w najstarszej wersji modlitwa (III w.) Pod Twoją obronę, w której znajdują się słowa: „Pod płaszcz Twojego miłosierdzia…” W interpretacji mistycznej szkaplerz jest skrawkiem szaty Maryi, otrzymanej z Jej rąk i zapewniającej nieustanną opiekę temu, kto ją nosi. Stąd też zalecenie, aby noszący szkaplerz często odmawiali modlitwę „Pod Twoją obronę”.
Niektórzy błędnie rozumieją znaczenie szkaplerza. Chodzi o niebezpieczeństwo przesądów i magii, widzenia w szkaplerzu talizmanu gwarantującego zbawienie i dostęp do obiecanych łask niezależnie od sposobu życia. Szkaplerz ma do odegrania w dziejach świata rolę zbliżoną do różańca, jeśli rzeczywiście będzie znakiem nawrócenia, zjednoczenia z Bogiem, codziennego dążenia do świętości. Proroctwo św. Dominika (XIII w.) mówi: „Pewnego dnia przez różaniec i szkaplerz Najświętsza Maryja Panna ocali świat”.
Opiekun: ks. Piotr Wojtyła.
1. Natura Bractwa Niepokalanej
Bractwo Niepokalanego Poczęcia NMP Zgromadzenia Księży Marianów jest prywatnym zrzeszeniem wiernych, którzy żyjąc w świecie i uczestnicząc w duchowości, apostolacie i misji Zgromadzenia Księży Marianów, w szczególności szerząc kult Niepokalanego Poczęcia NMP i modląc się za zmarłych, dążą do chrześcijańskiej doskonałości na sposób właściwy swemu powołaniu. Członkowie bractwa uczestniczą zarówno w życiu doczesnym, jak i wiecznym, w dobrach duchowych Zgromadzenia.
Członkowie bractwa, przyjąwszy szkaplerz, będą go zawsze i z pobożnością nosić jako widzialny znak czci do Niepokalanego Poczęcia NMP oraz element wyróżniający ich jako osoby szczególnie poświęcone Niepokalanej Dziewicy.
Członkowie bractwa mają codziennie odmówić i ofiarować za zmarłych Koronkę dziesięciu cnót NMP lub Koronkę do Miłosierdzia Bożego oraz modlitwę Salve Regina, a także ofiarować w ich intencji uczynki miłosierdzia, swoje cierpienia i trudy życia, jak również dobrowolne umartwienia i wyrzeczenia.
Członkowie bractwa mają udział we wszystkich dobrach duchowych Zgromadzenia Księży Marianów Niepokalanego Poczęcia NMP:
- korzystają z owoców codziennie odprawianych Mszy św. przez kapłanów Mariańskich oraz Mszy św. w intencji żywych i zmarłych współpracowników Zgromadzenia Księży Marianów;
- mają prawo włączyć swoich bliskich zmarłych do mszy św. odprawianych przez Zgromadzenie przez cały listopad oraz do nieszporów żałobnych śpiewanych w oktawie Dnia Zadusznego;
- korzystają z owoców modlitw odmawianych codziennie przez członków Zgromadzenia;
- korzystają z nadprzyrodzonych owoców płynących z zasług, dobrych uczynków i odpustów zdobywanych przez członków Zgromadzenia.
Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny członkowie bractwa będą przeżywać z głębokimi uczuciami miłości i wdzięczności Bogu i Maryi, odnawiając w tym dniu swoje pobożne zaangażowanie w służbę i wierność Chrystusowi i Kościołowi oraz zawierzając Matczynemu Sercu Niepokalanej Dziewicy całą Rodzinę Mariańską. We wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych polecać będą Bogu, przez swoje modlitwy, ofiary i uzyskane odpusty dusze wiernych zmarłych przebywających w czyśćcu.
Św. ojciec Stanisław od Jezusa Maryi Papczyński, założyciel Zgromadzenia Księży Marianów, uznał szerzenie czci Niepokalanego Poczęcia NMP za jeden z głównych celów swojego zakonu. Ostatni rozdział Reguły dziesięciu cnót ewangelicznych NMP, na podstawie , której zakon Marianów został zatwierdzony przez Stolicę Apostolską w 1699 r. zobowiązywał do noszenia szkaplerz Niepokalanego poczęcia NMP. Szkaplerz ten nosili Marianie pod białym habitem. Zobowiązani na mocy swego powołania do szerzenia czci Niepokalanego Poczęcia Matki Najświętszej, pragnęli również propagować go wśród wiernych.
Ojciec Papczyński uzyskał od papieża Innocentego XI, na mocy breve z dnia 20 marca
1681 r., przywilej zakładania bractw – wspólnot towarzyszących Bractwo Niepokalanego Poczęcia NMP przy kościołach mariańskich. Były to bractwa wspomagające zmarłych cierpiących w czyśćcu, założyciel zakonu Marianów bowiem łączył kult Niepokalanego Poczęcia NMP z niesieniem pomocy zmarłym. Przejęty ideą oddania się w niewolę Maryi, chciał nie tylko sam żyć wolny od zła i grzechu, ale i wspierać w dziele oczyszczenia ze skazy grzechu wszystkich tych, którzy cierpią w czyśćcu.
I tak zgodnie ze swoją ponad trzywiekową tradycją, marianie rozpowszechniają wśród wiernych noszenie wspomnianego szkaplerza jako jedną z form szerzenia czci Niepokalanego Poczęcia NMP i wspierania zmarłych w czyśćcu cierpiących, których Maryja Niepokalana jest szczególną Wspomożycielką.
2. Historia szkaplerza Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny
Niebieski szkaplerz bierze swój początek w Hiszpanii i jest związany z osoba św. Beatrycze de Silva Meneses (1426-1492). W 1484 r. założyła w Toledo Zakon Franciszkanek
od Niepokalanego Poczęcia NMP – koncepcjonistek. Jednym z wymogów reguły tego zakonu było noszenie pod białym habitem szkaplerza Niepokalanego Poczęcia. Z czasem wzrasta wśród wiernych popularność tej formy pobożności maryjnej. Wiek później praktyka noszenia szkaplerza Niepokalanego Poczęcia zaczęła się rozpowszechniać we Włoszech, gdzie czcigodna sługa Boża Urszula Benincasa (1547-1618) założyła w 1583 r. Zgromadzenie Oblatek Niepokalanego Poczęcia NMP.
W Neapolu, w święto Ofiarowania Pańskiego w 1617 r., Urszula po przyjęciu Komunii św. miała widzenie Matki Bożej, odzianej w białą szatę, na którą była narzucona druga szata koloru niebieskiego. Maryja trzymała w swych ramionach Dziecię Jezus. Chrystus objawił jej, że założy ona klasztor, w którym trzydzieści trzy zakonnice będą wiodły życie samotne i odosobnione i będą odziane tak samo jak Najświętsza Maryja Panna, którą w swym widzeniu ujrzała Urszula. Czcigodna Sługa Boża prosiła Jezusa, aby rozciągnął te łaski również na tych, którzy żyjąc w świecie będą mieli szczególne nabożeństwo do tajemnicy Niepokalanego Poczęcia, zachowają czystość zgodnie ze swym stanem i będą nosili mały, niebieski szkaplerz. Jezus wysłuchał jej prośby i na dowód tego pokazał Urszuli w czasie objawienia mnóstwo aniołów, rozdających niebieskie szkaplerze po całej ziemi. Urszula sporządziła szkaplerze podobne do oglądanych w widzeniu i poprosiła o ich pobłogosławienie, po czym rozdzielała je wiernym. Jeszcze za jej życia praktyka noszenia niebieskiego szkaplerza zaczęła się szybko rozszerzać. Po śmierci Urszuli jej duchowe córki uznały propagowanie tego szkaplerza za specjalną misję swojego zgromadzenia.
3. Teologia niebieskiego szkaplerza
Szkaplerz i przypisane mu praktyki to, obok różańca, jedna z najstarszych i najbardziej popularnych form nabożeństwa do Matki Najświętszej; zalicza się go do tzw. Sakramentaliów. Szkaplerz wiąże się bezpośrednio ze współczesną duchowością maryjną, propagowaną przez papieża św. Jana Pawła II, czyli z oddaniem się, zawierzeniem, poświęceniem Matce Bożej. Na ten element wskazał już papież Pius XII w 700 rocznicę powstania szkaplerza.
Szukając biblijnych podstaw teologii niebieskiego szkaplerza można wskazać na teologię szaty, obecną tak w Starym, jak i Nowym Testamencie. Pismo św. naucza, że spotkanie
z Bogiem wymagało włożenia specjalnej szaty. Miała ona być czysta, bez skazy, wyprana (por. Wj 19, 10-14;Kpł 14, 9: Lb 19, 7), święta (por. 1 Krn 16, 29; Ps 96, 6), uroczysta (por. Ezd 3, 10). W Księdze Apokalipsy jest mowa o osobach, „co swoich szat nie splamiły” (por. Ap 3, 4), o odzianych w białe szaty (por. Ap 3, 5; 6, 11; 7, 13.14), w szaty płukane we krwi Baranka (por. Ap 22, 14). Szkaplerz jest nawiązaniem do tej „nowej” szaty. Ci, którzy go noszą wyrażają swe pragnienie świętości, trwania w zjednoczeniu z Bogiem, uczynienia całego swego życia liturgią na cześć Pana.
Szkaplerz ma głębokie znaczenie mistyczne. Jest nawiązaniem do tzw. opiekuńczego płaszcza Madonny, a więc wierzchniej szaty Maryi, którą rozciąga Ona nad ludźmi uciekającymi się do Niej w potrzebie. Mówi już o tym w najstarszej wersji modlitwa (III w.) Pod Twoją obronę, w której znajdują się słowa: „Pod płaszcz Twojego miłosierdzia…” W interpretacji mistycznej szkaplerz jest skrawkiem szaty Maryi, otrzymanej z Jej rąk i zapewniającej nieustanną opiekę temu, kto ją nosi. Stąd też zalecenie, aby noszący szkaplerz często odmawiali modlitwę „Pod Twoją obronę”.
Niektórzy błędnie rozumieją znaczenie szkaplerza. Chodzi o niebezpieczeństwo przesądów i magii, widzenia w szkaplerzu talizmanu gwarantującego zbawienie i dostęp do obiecanych łask niezależnie od sposobu życia. Szkaplerz ma do odegrania w dziejach świata rolę zbliżoną do różańca, jeśli rzeczywiście będzie znakiem nawrócenia, zjednoczenia z Bogiem, codziennego dążenia do świętości. Proroctwo św. Dominika (XIII w.) mówi: „Pewnego dnia przez różaniec i szkaplerz Najświętsza Maryja Panna ocali świat”.